Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράψω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.»
Το «αγαπητέ Θεέ» θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως ένα ακόμα Μάγο του ΟΖ ή μία Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, όμως δε θα αποτολμήσω αυτή τη κατηγοριοποίηση. Ο Όσκαρ ή Γλόμπος ζει σε ένα προσωπικά δημιουργημένο κόσμο στον οποίο συνυπάρχει με τον Μπέικον, την Μπέτυ Μπλου, τον Αϊνστάιν, τον Ποπ Κόρν μα πάνω απ’ όλα την θεία Ροζ. Η τελευταία θα του προσφέρει το ψυχικό σωσίβιο που θα τον ωθήσει να ξεπεράσει τα εμπόδια που συναντά μέσα στο ίδιο του το σπίτι, το νοσοκομείο, ώστε να γίνει έφηβος ,ενήλικας και να φτάσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο Όσκαρ δεν είναι ένα ξεχωριστό παιδί, δεν έχει καν κρυφά χαρίσματα, είναι όμως ειλικρινής. Αυτό θα αποτελέσει τη γενεσιουργό αιτία να βιώσει με τον δικό του τρόπο αυτό που ονομάζουμε καθημερινή ζωή. Γεμάτη πόνο, χαρές, αποκαλύψεις και μπόλικη σοφία οι εμπειρίες του Όσκαρ θα σου αποκαλύψουν κομμάτια του εαυτού σου και θα καταλάβεις πως τελικά όλοι στον ίδιο προορισμό καταλήγουμε μα από διαφορετική κατεύθυνση. ενός από τους σημαντικότερους ¨ρέμπελους¨, ¨τεμπέληδες¨, ¨έτοιμου να διαφωνήσει¨, ¨βίαιου¨ και ¨αρνητή των έτοιμων ιδεών¨ Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς.

εκδόσεις: opera
σελ. 95